Reda Haouam, een echte levensgenieter, haalt alles uit het leven om zijn passie voor rolstoelrugby te blijven volgen.
Voor onze FundRazor schoof hij aan tafel met Dennis Warmerdam. In dit interview deelt Reda zijn verhaal over zijn sportieve levensstijl, de impact van zijn ernstige ongeluk, en hoe hij kracht en veerkracht vond tijdens zijn herstel van kanker.
Liever lezen dan kijken? Hieronder de hoogtepunten van het interview uitgeschreven.
Reda, we kennen je als gedreven rolstoel rugby speler, maar we zijn benieuwd wie de man is achter de sport. Zou je jezelf kort willen introduceren?
Ik kan mijzelf het beste omschrijven als een echte levensgenieter. Iemand die altijd het meeste eruit wil halen. Rugby is mijn grote passie, maar daarnaast kan ik me zo vaak verliezen in allerlei andere leuke dingen. Of het nou reizen is, of een goed gezelschap van vrienden en familie, of het goede eten.
Je leven veranderde op een drastische wijze door een ongeluk toen je jong was. Kun je iets meer vertellen over die periode?
Op mijn zeventiende ben ik op vakantie in ondiep water gedoken. Een beetje typisch jonge jongensgedrag: ik dook van een piertje af en landde met mijn hoofd op een zandbank, waardoor ik mijn nek brak en een dwarslaesie opliep.
Hierdoor moest ik zo'n heel lang regulariteitstraject ingaan. Waarbij je eigenlijk weer compleet bezig bent met het oppakken van jouw leven, maar ook weer je lichaam weer opnieuw ontdekken en herkennen. Dat heeft een hele lange periode. Ik denk dat ik wel twee jaar bezig ben geweest.
Ik ben een jaar opgenomen geweest in een revalidatiecentrum. Dat was eigenlijk al mijn eerste aanraking met topsport, want dat is echt keihard werken en keihard trainen. Je bent daar elke dag mee bezig. Niet alleen fysiek, maar ook mentaal.
Was het meteen duidelijk welke functies je zou verliezen? En welke zouden terugkomen? Of zat daar een groot grijs gebied?
Er zat redelijk veel duidelijkheid in. Er wordt dan een bepaald prognosebeeld voor je geschetst. En dan kun je denken van oké, dit is een beetje waar ik naartoe ga. Vervolgens ga je daarmee aan de slag, maar het is natuurlijk ook een beetje wat verder weg in de toekomst kijken. Ik heb mijn hele leven lang gesport, dus dat helpt ook dan wel mee. Omdat ik midden in mijn revalidatie, dus ook bij het rugbyen terechtkwam, kreeg ik de kans om met die jongens in aanraking te komen die hetzelfde hadden als wat ik had. Dat zijn atleten, dus die zijn ook nog eens fysiek goed ontwikkeld. Toen dacht ik: ‘Dat wil ik dus ook!’
Toen was het eigenlijk gewoon de knop omdraaien en keihard werken. Maar ik wist al vanaf het begin: het moment dat ik me hieraan committeer, hier hard voor werk en daarin doorzet, dan zal ik misschien eerst drie keer falen. Maar dan de vierde keer, dan krijg ik iets onder de knie en dan bereik ik iets.
Hebben die jongens in het rugby zo de lat voor jou neergelegd, op een manier van daar kan ik heen en dit kan ik nog bereiken?
Zeker. Ik ben mijn hele leven een sporter geweest en heb een zeker fanatisme ontwikkeld. Het was voor mij niet alleen de uitdaging om die lat te bereiken, maar ook om eroverheen te gaan. Ik wilde echt beter worden dan die jongens.
Heeft rolstoelrugby uiteindelijk geholpen om te voelen, wat er nog meer mogelijk is?
In mijn zoektocht naar mijn sport, kwam ik tegen wat ik allemaal niet meer kon. Dat was best pittig. Bij het rugby ontdekte ik juist wat ik nog allemaal wel kon, dat heeft een effect op andere dingen. Als ik dit kan bereiken, waarom kan ik niet gewoon weer mijn studie oppakken? En waarom kan ik niet gewoon fulltime gaan werken? En waarom kan ik niet gewoon …? Ik ging gewoon dingen doen. En ja, natuurlijk kom je wel obstakels tegen. Maar daar kom je dan ook wel weer overheen.
Een mooi voorbeeld hiervan was een keer dat ik viel in het revalidatiecentrum. Dat zorgde voor veel aandacht; iedereen kwam kijken of alles goed ging. Wij trainen ook in hetzelfde revalidatiecentrum in de sporthal, maar daar vallen mensen geregeld tijdens de training en word je gewoon weer rechtop gezet. Ik ben eigenlijk helemaal niet zo breekbaar meer.
Je zegt dat je helemaal niet zo breekbaar meer bent, maar vier jaar geleden kreeg je de diagnose kanker. Je was toch misschien wel weer even breekbaar. Hoe ben je met die periode omgegaan?
Dat was wel inderdaad een enorme tik die je dan krijgt. Ik ben ziek geworden tijdens een toernooi in Praag. Ik dacht dat ik misschien gewoon een blaasontsteking had. Toen ik terugkwam, besloot ik het meteen te laten checken. Dan kom je opeens in zo'n hele surrealistische molen terecht en denk je van: "Yo, Is dit echt?". Ik was al een aantal jaren topsporter, dan denk je dus ik leef goed en ik train goed en ik maak de juiste keuzes en ik zorg goed voor mezelf. En dan komt dit opeens. Dus ja, je wordt zeker wel breekbaar, want ik voelde me ook wel voor een deel een beetje verraden door mijn eigen lichaam.
Overkomt me nu dit? Ik heb net eigenlijk alles weer goed op de rit.
Je bent heel sportief. Heeft je sportieve achtergrond een verschil gemaakt in deze periode?
Voor die chemotherapie was het dus gewoon belangrijk dat ik fit blijf, omdat dat best wel een impact heeft op je lijf. En ik heb het geluk gehad dat ik me niet super ziek voelde, dus er was ook gewoon een drive om elke dag in beweging te blijven. Toen kreeg ik wel de tip van mijn oncoloog om dan niet te hard te gaan en die moest me een beetje afremmen.
Maar ja, ik zat gewoon in het ziekenhuis elke dag in de fitnesszaal daar ook en gewoon met een infusie in mijn arm aan de gewichten. Dat was voor mij ook een stukje therapie, voor mijn hoofd ook. Ik ben hiermee bezig en ik ben niet machteloos. Het was dus een combinatie van goed eten, goed rusten en in beweging blijven. Eigenlijk niets anders dan wat ik normaal doe, alleen net even met een ander doel. Op die manier gewoon weer het vertrouwen proberen te winnen.
Uiteindelijk is het goed gekomen. Je hebt chemo gehad in het Antoni van Leeuwenhoek en je bent uiteindelijk geopereerd.
Ja, klopt. Ze hebben eigenlijk alles weg kunnen halen. Sindsdien is het voor mij nog wel controles, een controle traject. Ik ben ook al een keer, dat is heel slecht, mijn afspraak vergeten, omdat ik er niet meer zo mee bezig was. Mijn arts zei dat het eigenlijk een goed teken is: het betekent dat je weer met je eigen leven bezig bent.
Wat heb je geleerd van de uitdagingen die je hebt ervaren, en hoe heeft dat je kijk op rugby beïnvloed?
Ik ben dus iemand die heel erg geniet van de verlenging in een wedstrijd: er is voor mij niets beters. Die stress is opeens lekker geworden. Echt genietend. Dat is omdat je die heftige tijd hebt gehad. Ik denk dat ik alleen maar een betere rugbyer ben geworden, omdat ik me niet meer gek laat maken. Elke wedstrijd is een cadeautje, een feestje. En als er verlenging komt, mag ik nog meer spelen en krijg ik een extra cadeautje.
Wat heb je geleerd van de uitdagingen die je hebt ervaren, en hoe heeft dat je kijk op rugby beïnvloed?
Gezondheid is jezelf goed voelen. Comfortabel voelen in mijn eigen lijf, in mijn eigen hoofd met de persoon die ik ben, want gezondheid is natuurlijk een relatief goed begrip.
Het leven op een bepaalde manier in te kunnen vullen waar ik voldoening uit haal. Dat kan nog steeds op het moment dat je lichaam niet helemaal op de juiste manier meer functioneert. Dat betekent nog steeds niet het einde. Dus je kunt ziek zijn. Of je kunt een lichamelijke beperking hebben. Of door een moeilijke periode mentaal gaan. Maar dat betekent niet dat dat degene is wie je bent.
Jij bent niet de kankerpatiënt. Jij hebt kanker. En dat is denk ik de realisatie die ik door het afgelopen 20 plus jaar wel heb gekregen. Dat je ziet, dit is niet alleen wie ik ben, het draagt wel bij aan de persoon die ik ben. Het maakt dus onderdeel van mijn leven, maar het definieert mij niet.
Wat zou je tegen mannen willen zeggen die ziek worden in dezelfde periode zitten, op basis van je eigen ervaring?
Dat je jezelf nooit tekort moet doen door te denken dat je niks meer kan. Ik denk dat er altijd wel een klein element waar je wel controle op hebt en waar je iets van invloed kan uitvoeren.
Ik denk dat het goed is om daarop te focussen. Op het moment dat de dingen zo groot worden dat het bijna niet te bevatten is, maak het klein, kijk naar de dingen waar heb je invloed op hebt. Dat is genoeg. De rest dat komt wel. Als je door ziekte heen moet gaan, dan heb je behandelaren en specialisten. Maak gebruik van de mensen om je heen. Of het nou professionals zijn of je eigen omgeving.
Houd dan dat kleine beetje wat dan voor jou is, hou dat voor jezelf en focus je daarop. En ik denk dat je daar altijd nog een stukje invloed op kan uitoefenen en dat het bijna nooit het einde is.
———————
Het verhaal van Reda Haouam laat zien dat leven gewoon doorgaat, zelfs als je met een flinke tegenslag te maken krijgt. Deze levensgenieter bewijst dat het leven vol kansen zit, zelfs na ingrijpende tegenslagen. Genieten van wat echt belangrijk is in het leven. Dank aan Reda voor zijn inspirerende verhaal en zijn positieve kijk op het leven.
